මේ පාර හරි දුරයි
පිය මනිමි මම හිමිහිට
ගල් බොරළු කටු පදුරු
ගිනි ගත්ත වැලි මැද
පතොක් විතරයි සෙවනට
ඉර අව්ව නොදැනෙන ගානට
සනීපය දෙන හින්දම
හරි ආදරෙයි මම
දූහුවිල්ල මුසු වුන හුලගට
ඉඳ හිට වැටෙන වැස්සට
විඩාබර සන්සිඳුනට
සදාකාලික පිපාසෙට
දියබිදක් සෑහෙනවද
සෙවනැල්ල සමගින් තනියට
පිය ලකුණු කතරෙහි තිබුනට
රත්වෙච්ච වැලි පිච්චුව
යටි පතුල් සැනසෙනසේවිද?
තරුවලට දන්දී අහසම
සඳ අමාවක හැම රෑකම
හුරු හින්දා ඇස් කළු පාටට
වරදින්නේ නෑ මඟ අඳුරට
අනන්තය තෙක් විහිදුන
මේ පාර හරි රළුයි
පිය තබමි මම හරි සීරුවට
සැබෑවන තුරු සිහනයම
-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-
No comments:
Post a Comment