අපේ හමුවීමට බාලගිරි දෝසේ

මලින් සැදුනු
මලට දෙවි වූ
මල්සරා හීය තාම නෑ විද්දේ
පෙමින් පෙඟුනු
පෙමින් පිරූණූ
සුපෙම් හැගුමක් මන් තාම නෑ වින්දේ

තැනින් තැන දකින දෑස් රඟපාන
මියෝලැසි සිහින සක්වලින් බහින
අනේකා ජාති මියුලැසියෝ අතර
අපේ හමුවීමට බාලගිරි දෝසේ

මටත් හිමිකාර කෙනෙක් සිටිනවද
එයත් හැමදාම මං හොනවාද
මටත් නැහැ තාම එයා හමුවූයේ
එයත් නැහැ තාම මා හොයාගත්තේ
ඉතින් මං තාම එයාවයි හොයන්නේ
අපේ හමුවීමට බාලගිරි දෝසේ

එයාමයි මෙයාමයි ඒ මෙයා තමාමයි
කිය කියා එක එකා ගැන හිතුවා
තාම මට හරි එකා මුණ ගැහුනේ නැත්තේ ඇයි
එයාටයි මෙයාටයි අරයටයි අනෙකටයි
ආදරේ විකුනලා මට හරිම මහින්සියි
අද නෙමෙයි හෙට මුනගැහෙයි
හෙට ආයේ ඒකමයි
දිනෙන් දින ගතවෙවී විසිපහක් හමාරයි

කියාපං බං මල්සරෝ
එයා
නැද්ද මේ දේසේ
අපේ හමුවීමට
ඇයි බාලගිරි දෝසේ

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

රොමැන්ටික් සිහිනයක්

අපි තනිවෙමුද මේ අහස යට
සුලැඟිලි විතරක්ම පටලගෙන
අඩියෙන් අඩිය ගනන් කර කර ඔහේ ඇවිදිමු
නවතිමු හුස්ම වැටෙන බව දැනුනම
ආයෙමත් ඇවිදිමු

තණ ගහක් නැති නිර්වස්ත්‍ර වැල්ල මත
රැල්ලෙන් නග්න පය තෙමෙන විට
බෙරිවෙච්ච වැල්ලේම ඉදගමු
හිසට හිස තියාගෙන
ඉර ගිලෙන හැටි බලාඉමු

වළාකුළු රටා වල ඇස් තියන් හිනාවෙමු
සුලං හඬ විතරක්ම සවන් මත පුරෝගමු
මොහොතකට නිහඩවෙමු
හදවතට සීරුවෙන් ගැහෙන්නට ඉඩදෙමු

ගොම්මනේ අඩ අදුරේ සෙවනැල්ල හංගමු
අත් වලින් මුහුණ වහගෙන
ඇගිලි අතරින් සඳ දිහා බලමු
වැල්ලේම වැතිරිලා උඩ බලන්
තරු එකින් එක ගනිමු
සීතලට සඳ එලිය පොරෝගමු
රළ බිඳන සද්දයට නැලවිලා නිදියමු
සිහිනයෙන් ආදරේ කරමු

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

හැරයන්න බැරිමනම් ඒත් හැරයන්න

වලක් හාරන්න
මාව එහි වලලන්න
පස් දමා තලන්න
ඒත් මදිනම් ලොකු ගල් උනත් කමක් නෑ
පස් උඩින් දාලා කොටන්න

රවන්න ගොරවන්න ඔරවන්න
තරහනම් කියන්න
බනින්න
බැරිමනම් ගහන්න
එපා නිතරම රිද්දන්න
බෑ ඒක ඉවසන්න
මරනවානම් එකපාර මරන්න

එපා දෙවරක් හිතන්න
ඇවැසි දේ කරන්න
ඕන් නෑ අහන්න
එපා කිව්වත් කරනවානම් එපා අවසරගන්න

පිළිකුල්මනම් එපා ලඟඉන්න
යනවනම් යන්න
ඕනේ නෑ නවතන්න
ඔයි තරම්නම් පළා එපා මට බෙදන්න
හැරයන්න බැරිමනම් ඒත් හැරයන්න
ගියෝතින් එපා ආයෙමත් එන්න
දැන් ඉතින් යන්න

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන- (100)

දුටුවාද මාව දුටුවෙ නෑ නේද ?

දුටුවාද මාව
ලඟ හිටියේ
නුඹ දෙසම බලාගෙන
රණ මොණරි පිල් විහිදාන
නුඹ රඟනවා බල බල
දුටුවෙ නැහැ නේද ?

කොහොමටත් රෑ හින්දා
හරි කළුවරට තිබුනා
කළු වලාකුළු පිරුනු  රෑ අහස
හරි සීරුවට වැහි බින්දු වැටුනා
පිනි සීතලත් හරි තදට තිබුනා
සුදු වුනත් හරි අඳුරු එලියක්
විදුලි බුබලක් සහය දුන්නා

දුටුවාද මාව
හුනු නොගෑ තාත්පයකට
මුක්කුවක් ගහගෙන තනිවෙලා හිටියා
තනිකකුලකින් හිටගෙන
නුඹ ගැනම හිත හිත
දුටුවෙ නැහැ නේද ?

ගිනි පුපුරු හද මඩල තැළුවා
උන් අල්ලදි මන් නොඇල්ලූ ඒ දෑත
සෙනෙහසින් නුඹ රැකගත්ත මගෙ
හදවතේ දොර පියන් මට හොරෙන් වැසුනා
පිටකෙනෙක් කර
උදව්වට ස්තූති කෙරුවාම
නුඹ හින්දා දුරස්කල ලඟින් හිටි සෙනෙහස
බොක්කටම ඇදගත්ත දුම් උගුර
පිටකලා තොල් අගින් නුඹේ නම එක්ක

දුටුවාද මාව
පදුරකට මුවා වි
ඔහු සමඟ නුඹ පිටවෙනවා
බලාගෙන උන්නා
තවකෙකුට අතවනා නුඹ
ගිහින් එන්නම් කිව්වා
මම බලාගෙන උන්නා
දුටුවාද මාව
දුටුවෙ නෑ නේද?

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ඇරබියන් චිලිපේස්ට්

රටඉදි සුද්ද කරලා
ඇටේ විසි කරලා.
ගන්න රස රට ඉන්ද වෙන් කරලා
මැක්ඩොනලස් සෝස් පැකට්
දහයකුත් දමලා
එළුවිලින් අරගත්ත කෑලි මිරිසුත් ඒකටම දාලා
තිබ්බා පැය ගානක් පැත්තකට කරලා
පුංචි නින්දකුත් දාලා
අම්ම තේ හැදුව පසු ආයෙමත් නැගිටලා
ඔන්න දැන් හදනවා
සුදු ලූනු ඉගුරු කරපිංචා හෙම දාලා
මික්සරේ ලිපේ ඇති භාජනේ දාලා
නටනකම් ගින්දරේ රත්කලා තියලා
තාත්තා හරි අමුතු ජාතියක් හැදුවා
ඇහුවාම ඇරබියන් චිලිපේස්ට් කිව්වා.

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

කාව්‍යශේකාරාවිය

සියුම් තිතකින් ඇරඹී
සිරස් ඉරකින් නිමාවූ
ගීතවත් ප්‍රේමාන්දරයක්

හෘදයේ ඉම හේෂා කුර
බිදෙන රළු ශබ්දයක්
ගිලන් වි සයනයක සැතපී
හූල්ලනවා හෘදයක්
ලෝහිතෙන් කවි ලියනවා
අග්නි මත පය තබනවා

ඕ සිහන මුහුර්තයක්
අළුයමේ පමනක් දකින
ඕ කින්නරාවියක්
කිදුරු කොදෙව්වට නොයන

ඈ මා
කාව්‍යශේකාරාවිය
ලෞකික ගැඩවිලන්ගෙන් වසන් වී
කාව්‍යය යේ පරතෙරෙහි වෙසෙන
මා ස්වප්න ගිනි තැබුව
පස්සරට පිටු පෑව
නිස්සාර ප්‍රේමය

ඈ මා කාව්‍යශේකරාවිය
කවියෙහිම දිවි ගෙවන
කවියටම හිත පිදුව
ප්‍රේමයක් කැප කරන් ප්‍රේමයක් විදින
හිත් දෙකක වෙසෙන
පොරෙන්දුවකට දිවි පිදුව

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

නුඹ මගේ මල

හිතගියපු දා පටන් නුඹ මගේ හිත
ගැහෙන්නේ හද නොවේ මගේ හද නුඹ
පිනි පොකුරු බිම වැටුනු තන තිල්ල උඩ
මල් ගොමුව සිපගන්න මද සුලඟ නුඹ

අනත්තය ඉම පෙනෙන නිල් අඹර මැද
වළාකුළු නුඹෙ වුවන අරගත්තේ කිම
උදෑසන අතගත්ත පත්තරේ මුල
කවරයට නුඹේ රූපේ දැම්මෙ කවුරුද

හිමිදිරියෙ කන වැකෙන පැණි කුරුළු හඬ
අදහන්න බෑ උන් මුමුණන්නේ නුඹෙ නම
තරු හිනා වෙන රැට පුරා හඳ නුඹ
වණ බඹරු නැති දාට ගුමු ගුමුව නුඹ

වෙනෙදාට හූ ගාන මද සුලඟ අද
තාලයට නුඹේ නම පවසන්නේ කිම
දොළපාරේ ගලායන දිය බිදෙන හඬ
නුඹේ නම පවසනවා සේ ඇහුනා මට

දකින හැම හීනයම බදු අරන් නුඹ
අහන හැම සින්දුවෙම වචන වල නුඹ
බලන හැම කතාවෙම ඉන්නේම නුඹ
මගේ හිත අරගත්ත වරා මල නුඹ

නුඹ මගේ මල
නුඹ මගේ පණ
ආදරෙයි මම
මටත් ආදරේ දෙන්නේ
කවදාද නුඹ

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

පාන් නම් ගල්කන්ද

ගල්කන්ද බේකරියෙ පාන් රස අමතකද
චිකන් කරියට සෝස් බෝතලේම හලං අපි කෑව
සාක්කුවෙන් අන්තිම රුපියලත් එලියට ආව
ගල්කන්ද බේකරියේ පාන් අපි කෑව

ගල්කන්ද බේකරිය නමගත්ත බේකරිය
පානදුර ටවුමේ කේක් නම් ගල්කන්ද
පාන් කියලත් වෙනසක් නෑ ඒකටත් ගල්කන්ද
පාන් ගෙඩියක් ගන්න
 චිකන් හොදි එකට සෝස් දාගෙන
පොඩි කෑල්ලක් කන්න

ස්ටේසමට කඩිමුඩියේ කොච්චිය අල්ලන්න
දුවන අතරේ දඩිබිඩියෙ පොරකකා අරගන්න
ගල්කන්ද බේකරියේ පාන් රස අමතකද
වාටියත් කෑ හැකි පෝරණුවේ පිච්චෙව්ව
උණු උණුවේ සෝස් දාපු චිකන් හොදි එක්ක
තළු මර මරම කන්න
පාන් නම් ගල්කන්ද

රෝස් පාන් පෙට්ටි පාන්
සැන්විච් පාන් ලෝකල් ..
පෙති කපපු පාන්
දිග ජෑම් පාන් මත්වෙනවා කෑවම
කෝක තිබ්බත් ගැලපෙන්නේ පොඩි රෝස් .
ගැන්සියේ සේරටම හිත පිරෙනකම් කන්න
අතේ ඇති ගානට ගැලපෙනම රස කෑම
පාළුවට ගිහින් දැන් ගල්කන්ද බේකරිය
ගල්කන්ද බේකරියේ පාන් රස අමතකද
චිකන් හොදි එකට සෝස් වක්කරන්
තළු මරමරා අපි කෑව
හැමදාම හවසට
බඩගින්න නිව්ව

-සුනෙත් වෙඩිවධර්න-

ඒ මලුත් මල් තමයි

ඒ මලුත් මල් තමයි
ඒ හිතුත් හරි පොඩියි
කාටවත් වටින්නැති
පරවෙන්න දින ගනින
ඒ මලුත් මල් තමයි

වේලිලා කරවෙලා
රැළි වැටුනු මල් පෙති
 වෙර අරන් දිගහැරන්
හීනාවෙන
හැකිලාලා ඇඹරිලා
පරවෙන්න ලංවෙච්ච
ඒ මලුත් මල් තමයි

කරදයි රැකගන්න අමාරුයි
උගුලන්න ගලවන්න
වල් පැලෑටිත් නෙමෙයි
පරවෙන්න ලංවුනත්
ඒ මලුත් මල් තමයි

හිතන්නෙත් පතන්නෙත්
අළුත් මල් වගේමයි
තේරුමක් බේරුමක්
කරගන්න අමාරුයි
ඒතරම් ජීවිතේ
කිසිකෙනෙක් දන්නේ නැති
ඒ මලුත් මල් තමයි
කාටවත් අල්ලන්න හිතෙන්නැති
මල් කියලා කාටවත් පේන්නැති
පරවෙලා වැටෙනකම්
කිසිම අගයක් නැති
ඒ මලුත් මල් තමයි

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-