ආදරේ හිරිපොද

හිතේ ඇඳුන රුව

පිණි දෙව්දුව

තරු නොවිසි රෑ කදි

හඳපාන අද්දර

නුඹෙ මුහුණ දැක්කම

මං ගොළුයි ඇත්තට

ලොකු බෝල ඇස්වල

රණ හංස බැල්මට

හිත වසඟ වූකල

මම ඉන්නේ කොහොමද?

රතු රෝස මල් පෙති

වැනි රෝස තොල් පෙති

නලියද්දි විටකදි

ඉගිලෙනවා සිතුවිලි

උණුසුම්ම සියුමැලි

නුඹ ලමැඳ පව්වෙහි

හිස තියා නෙත් පෙති

මට පියා ගත්තැකි

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

....මැණික....

බිනර වැහි ඇඳ හැලෙන ශබ්දයට බෙර වයන

හදවතේ රිද්මයට ගී කියන කෙවිලයක්

පුදුම ආදර හිතක උරුම කම් කරගත්ත

පරම සිතුවිලි වලත් ආදරේ අරගත්ත

ආදරේ පුරෝගෙන ආදරෙන් අතගගා

ඔප දැමූ  රන්මුවා පිලිමයක්

මුරන්ඩුම පවන් මත නැගී විත් කෑ ගසන

මේඝ පට ඉරාලන කෝපයට යට වෙච්ච දෙව්ලියක්

හරිත පැහැ සැනසුමට සුසුමකින් ඉඟි කරන

හිස තියා සැනසෙන්න හැකි පපුතුරක්

ලඟ නොවිසි විට මැරෙන

හදවතක ඇති උරුම

කුමරෙකුට ඇත ඒ වගේ කුමරියක්

රන්සළු දමා බිමට වඩමමා ගෙන පැමින

කරකාර ගත යුතු භාරියක්

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-