නුඹේ හද කළු වළාවකි මට
හමා යනමුත් වැස්ස නොවසින
මුවා කර මම ඇළුම් කළ හඳ
අදුරුකල විජිතයම එක්වර
නුඹේ හද සැඩ රැල්ලක්ය මට
නිසල සයුරත් සසල කරවන
හිරුට පෙම්බැදි ක්ෂිතිජ ඉම මත
හබල් බිඳලා ඔරුව පෙරලුව
නුමේ හද රළු කතරක්ය මට
වැළි පිරුණ කදු පිරී ඉතිරුණ
අතර මැද මිරිගුවක සිරකර
ඔටුවෙක්ව වැලි වලට යටකල
නුඹේ හද දියකඩකි මඩ වුණු
නිවාගත හැකි නොවෙන පවසක
දිය පිටක ඇදි ඉරක සේ මම
මැකී යමි නුඹ දියෙහි මතුපිට
-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-
-ආදරේ කියන්නේ නොහික්මුණ කලාවක්-
No comments:
Post a Comment