වහින්න

තරහින් රවන්න
ඔරවන්න ගොරවන්න
මහ වැස්සකට
අතවනන කළු අහස
රළු බොරුළු
පොළවට
වැටෙන වැහිබිදු
ගෙනෙන සිසිලස
වැස්සකින් පසුව
වහිනතුරු
වැස්සක්
ඉන්නවා බිම්මලක්
නොපිපී
දැන්වත් වහින්න

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ට්‍රැෆික් එකේ ප්‍රේමය

රතුඑලිය මුණගැසුව
කහපාට ඇස්දෙක
කොළපාට වැටෙන තුරු
නුඹ ගාව මගෙ හිත

වැටෙන විට ඇසි පිය
දිලිසෙනවා දත් පෙල
ඉඟිමරණ ඇස්දෙක
ලියාගෙන හදවත

තෙලිතුඩින් ලියවුන
ඉලක්කම් පේලිය
කවුළුවෙන් එලියට
පියාඹුව හැටියක

ඇස්වලට පෙනෙන දුර
කොලේකට ගිය නොහැක
කොල එලිය වැටුනු පසු
බස් රියත් යා යුතුය

මහපාර කියවනවා
මගෙ ගණන් පාඩම
ශිෂ්‍යාව දිව ආව‍ෙ
එය ඉගෙන ගන්නට

කොළ පාට වෙන් කෙරුව
කහපාට ඇස්දෙක
රතුපාට තාම ඇයි
දුරකථන ඇමතුම

ඉදිරි ආ බස්රිය
ඇති කරපු ශබ්දයද
තවම එක ඇමතුමක්
නොදෙන්නට හේතුව

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

හීනයක සැනසුම

මං දකින හීන
මට උරුම සතුට
දෙව්ලොවක සුවය
ගෙනෙයි සුබ සිහින

හිත දවන සජීවී ලොකය
ගෙනෙයි හැමවිටම හදවතට ශෝකය
එයින් මා මුදන මටම හිමි ‍ලෝකය
පරම සුව කැන්දන මගෙ හීන ලෝකය

කිසිවෙකුට හිත් වුවත්
මොහොතකට ඇහැරන්න
එපා හීනකින්වත් හීනයෙන් මා ඇහැරන්න
දකින හීනයෙම ගුලිවෙන්න
මොහොතකට මට ඉඩ දෙන්න
මට ඕන හීනයෙන් හීනයට පැනයන්න

නෙත් කොනින් ගිලිහෙච්ච
කදුළු වල ලුණු රහට
හුරුවෙච්ච තොල් වලට
මොහොතක් සිනා සෙන්න
ඉඩ දෙන්න
දකින හීනයෙම ගුලි වෙන්න

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

උඹ මම සහ මගේ හිත මගේ හිත නම් අයිති බොට උඹේ හිත මට අයිති නැත

උඹ මගේ ඇස් දෙක ලියාගෙන
දීපන් මෙහෙට මට
මට අයිති ඇස් දෙක
බලන හැම පැත්තෙම
උඹ ඉන්නේ කොහොමද

හිටපන් ඔහොම එක තැනක  චුට්ටක්
දහඅතේ දුවන්නේ ඇයි ඔහොම බන්
උඹ මාළු දැල වුනත්
මං කොහොම රුඳෙන්නේ
බොට
එක හිතක් නැතිනම්

පොඩ්ඩක් නිකම් හිතපං
වැඩි නැද්ද උඹ දාන මායම්
රැක්ක සිල් මං බිදෙන තරමක්
අරගත්ත හිත දීල පලයං

උඹ මම සහ මගේ හිත
මගේ හිත නම් අයිති බොට
උඹේ හිතමට අයිති නැත
උඹට හිමි වියතු උනත් මගෙ හිත
උඹට දෙන්ට හිත දෙන්නෙ නැත

 -සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

නොලද ප්‍රේමය

හිරු සඳ නොමැති ලොවක් තුල
ජීවිතය හිර වෙච්ච
සේයාව මත නැගුණු
මතකයේ හසරැල්ල
ජීවිතයේ තනිවෙන්න
හිමි නොමැති ඹබේ හදට
පෙම් බැන්ද වරද මම

කාලයෙන් මඟ ඇහිරු
නොතේරුම් කමක් තුළ
සීතලට පිටවෙච්ච
මුහුදු රළ මෙන් නැගුණු
ආදරයෙ කදුලැල්ල
විශ්වයේ තනිවෙන්න
නුඹට හිමි මගෙ හදට
පෙම් නොකළ වරද නුඹ

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

නියගලා ප්‍රේමය

අතර මඟ නැවතිලා
කතර මැද තනිවෙලා
වැඩෙන හරි හැඩවෙලා
මලකි නුඹ නියඟලා

දිගැටි මල් පෙති තලා
බඹරු රොන් ගෙන නොයා
තඹර පෙති තටු සලා
නුඹ ලඟින් පැන ගියා

අඹර පැහැසර අරා
මලක් වී නුඹ වරා
එනු වලා පට ඉරා
මගේ හදවත කරා

නුඹේ අල මුල් නොකා
ඉදිරි ජීවිතෙ තකා
කටු ඉඹුල් වික විකා
දමමි ආදරෙ මකා

 -සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

රාත්‍රිය

කළුවර ඉකිබිදින
තරු නැති අහස යට
රැහියියන් නගන හඩ
ගීතයකි සවනට

කණමැදිරි එලියට
ලස්සනයි නෙතඟට
හඳ වසා ගත් වළා
අදුරු කළ ලොකය

පින්නෙ ගෑවී එන
සීතල සුළගකට
කවි කියන සුනඛ රැල
මකාලයි පාළුව

විඩාබර දෙනෙතට
නිදිසුවය පැමිනෙන
තුරා සුව කැන්දන
සෙනෙහෙබර රාත්‍රිය

 -සුනෙත් වෙඩිවර්ධන -

ඩුබායි රොස

කර්කශ අව්වට
රත්වූ පොළවේ
මූත්‍රා සැරට
ගානට වැඩුනු
ඩුබායි රෝස

රොන් රස දන්න
මත් වන බඹරු
ඇනවුම් දෙන්න
මල් කඩ පෙළයි

ඩුබායි රෝස
නෙත් කළුයි
අතිනත ගියද
පුදසුන් මතට
කිසිදා නොයයි

-සුනෙත් වඩෙිවර්ධන-

බස් එකේ හුඹස් කට

බස් එකේ හුඹස්
කටක් දොඩවන බස්
කොන්දා කියවන දෙබස්
එකට ඉදිරියෙ හබක්

සකස්කඩ කියවු
බවක් පෙන්වන උවන්
වක්කඩේ හෙලපු
අනේ මෙහෙමත් කටක්

සැලෙද්දී තොල් පෙති
විසිවෙනවා කොළඹ පොල්පිති
උපන්තේකට කොළඹ දැක නැති
උන්ට නම් උබ කොළඹ එකියෙකි

තැනක මකුණක්ට ඉඩ නැති
බැරල් එකකට කොහොම ඉඩ ඇති
එහෙව් බසයට ඇතුල් වී ඇති
ඇන්ටි උබ නම් කිරළ ඇබයකි

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ඉස්සර කෑලි

හිමිදිරි උදෑසන
කොටුව පේමන්ට එකමත
දුටුව ඉස්සර කෑලි දෙක
තාමත් හැඩයි දැක්කම

ගාගත් රතුපාට තොල්වල
මූනෙන් සුදු පාට බේරෙන
බාගෙට ඇග පේන ඇදුමට
තාමත් වශීවෙයි නෙත් යුග

පළවෙනි කිරන හිරු දෙන
නළලත වැටී බැබෙලෙන
හැටි දැක වශී වී එන
ගනු දෙනු කාරයෝ ගොඩ

ඉපදුනානම් ඉස්සර
ගන්නවා මම දෙකම බිත්තර
මම ඉපදෙන්න ඉස්සර
ඉපදුනේ ඇයි මේ කෑලි ඉස්සර

නොගියානම් බස් එක
තාමත් එතන ඇස් දෙක
යළිත් උදයක කොටුවට
එනවා ඉස්සර කෑලි දක්නට

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-