වළාකුළු හැරයන්න නිල්අහස

වළාකුළු හැරයන්න නිල්අහස
තනිකරම හිස්කම
පමණක්ම ඉතිරිකර
වැහිලිහිණියෙකුට
හුදකලාවේ තනිවෙන්න
රික්තයේ තටු සලා පියඹන්න
වළාකුළු හැරයන්න නිල්අහස

ගිණි පිඹින හිරු ලඟට ලංවෙන්න
ගිනියම්ම දැල්ලකට පිච්චිලා අළුවෙන්න
අනන්තය තෙක් ඔහෙ පියඹන්න
වළාකුළු හැරයන්න නිල් අහස

හද පැලී මියයන්න
ඉස්සරින් රික්තයට ලංවෙන්න ඉඩදෙන්න
හැඟීමක් දැනීමක් කිසිදෙයක් නැති
හිස්කමට හැකිවේවි සැනසීම වත් දෙන්න
ඉඩදෙන්න වළාකුළු
හැරයන්න නිල්අහස
රික්තයේ තටුසලා පියඹන්න
තනිවෙච්ච වැහිළිහිණියෙකුට
හුදකලාවේ තනිවෙන්න.

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

මන් දැක්කා ඒක

මන් දැක්කා ඒක
මේ ලෝකේ මන් දැක්ක
ලස්සනම මූණ
මේ ලෝකේ තියෙන
විශාලම හදවත
මිනිහෙක්ට ලැබෙන
ලොව ලොකුම සෙනෙහස.
මන් දැක්කා ඒක
මට පෙනුනා ඒක

මන් දැක්කා ඒක
හිනා වෙන ඒ ඇස් දෙක
කිසිදිනක ඉවරයක් වෙන්නෙ නැති දන්සල
තරුණයෙක් නොවුනත් තරුණ ඒ හදවත
ඇති දෙයක් නැති වුනත් සතුටු වෙන මිනිහව

මැවි මැවී පෙනුනා

මන් දැක්කා ඒක
හදමඩල පායපු
අම්මගේ මූණ

මන් දැක්කා ඒක
හඳවගේ දිලිසෙන
තාත්තගේ මූණ

මගේ හිත හිනාවෙන අද වගේ දවසක
මන් දැක්කා ඒක

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

නෙත් කවන එක් අදුරු මතකයක්

ගෙවා ආ මග ගව් ගනන්  දුර
මතක සලකුණු අතර හිරවුන
එකම එක මතකයක් පමණක්
හිතට කරදර කරනවා
නහරවල ලේ කැටි ගැහී
පිට කෙරෙන දිගු සුසුමන් මතින්
දුක් විදින පෙනහළු හිස් වෙමින්
හිත නතර වුණ සේ දැනෙනවා
කුණාටුවකට මඟ කියන
කළු වලාකුළු පොර කමින්
පිටකරන හඬ මැද සැඩ වෙමින්
දළ රළ නගන
මහමුහුද ඇස් මත මැවෙනවා
නිහඬ කම හිස් කමින් ගිලගත්
නිහඬ සිතුවිලි මනස බිලිගත්
මොහොතකදි හිත මැරෙනවා

නින්දකට අත වනන ඇහි පිය
අඩවන්ව කල් කිරනවා
මතකයට ඉඩ ලැබෙන හිත මත
සිහිනයට දොර ඇරෙනවා
සිහින අතරේ සැරි සරන හිත
සිහින මාලිග තනනවා
සිහින දැකලම රිදෙන ඇස් අග
කදුලු පියගැට තනනවා

නියං සායෙට ඉරිතැලී ගිය
දිය සීදී ගිය ගස් මැරී ගිය
පොලව මත නිරුවත්ව
ගිණි පිඹින රිවි රැසින්
පිලිස්සී මියයන්න හිතෙනවා
මතක පොත මත කළු අදුරු පිටුවක
පැහැදිලිව අදුරින්ම ලියවුන
දුක හිතෙන මතකයක්
හැමදාම හැම මොහොතකම
හිස් පිටුව පමණක් ඉතිරිවෙන තුරු
මතක මනසින් මකනවා
ආයෙමත් කිසිවෙක් විසින්
මතක පොත් පිටු පෙරලමින්
හිස් වෙච්ච පිටුවක් පුරා
මැකූ මතකය ලියනවා
ආයෙමත් හිත මැරෙනවා.

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

නුඹ

මුල් මැරුණු මල් හැලුනු
දිරාගිය මල් ගහකි
එකම එක කොලයක් අහම්බෙන් ඉතිරිවුනු
එයට අපි ආදරේ යැයි නම තියමු.

මඟ හැරුනු අත හැරුනු
සින්තටික් සිහිනයකි
හදවතේ කොනක හැමදාම තිබුනු
කිසි දිනක නරඹන්න නොලැබුනු
ඒකටත් ආදරේ යැයි කියමු

දඟකැවෙන කැරකැවෙන
බඹරයකි රෝදයකි
යළි යළිත් එකම තැන හිරවුනු
අහිමිකම පමණක්ම හිමිවුණු
එයට අපි ජීවිතේ යැයි කියමු

ආදරේ නැතුව ආදරේ එක්ක
ගෙවීයන ජීවිතේ
වරහනක් තුළ තිබෙන
අහිංසක සතුට
එයට මම නුඹ යැයි කියමි

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ලැට් එකේ බෙල්ලෙක්

ලැට් එකේ බෙල්ලෙක්
දාර ගොළු බෙල්ලෙක්

"බාත් රූම්"
"වොෂ් රූම්"
"කොමඩ්"
පොෂ් එවුන් යන තැන
මන් යන්නේ නානකාමරේ
ඇතුලේ තියෙන ලැට් එකට
සිංහලෙන් "වැසිකිලිය"

දැන් තියෙන ප්‍රශ්නේ
“ගොළු බෙල්ලා“ කොහොමද ආවේ

අම්මා හැමදාම
හෝදනවා පොලව
ටයිල් කැට දිලිසෙනවා
ලයිසෝල් හින්දම
සැම්පො බෝතල් බදු අරන් සින්ක් එක
බිත්තියේ ටැප් එක
තමයි හැමදේටම

“ ප්ලෂර් එක “
සිංහලෙන් කියන නම දන්නේ නෑ මම
ඒකේ පැත්තෙන් එල්ලෙනවා ලනුවක්
ඒක ඇද්දාහම හේදෙනවා ලැට් කට
ගොළු බෙල්ලා ඉන්නේ
ඒකෙන් වතුර යන බටේ උඩ
දියසෙවල කාලම ලොකු වෙලා හොදටම
තඩි ගොළු බෙල්ලෙක්
සර්පිලාකාර ඔළුවක්
සෙවල පිරිච්ච ඇඟක්
හැම ගොළු බෙල්ලටම
තියෙන ජාතියේ
ටිකක් ලොකු කටුවක්
ඔව් ඉතින් ඌත් ගොළු බෙල්ලෙක්

ඕක දැක්කහම
දුවන් ඇවිදින් ගෙට
කෑගහලා කිව්වා
"අම්මා"  අපේ ලැට් එකේ “බෙල්ලෙක්“
“මොකද මෝඩයෝ කෑ ගහන්නේ “
මන් ආසම වචන සැට් එක

අම්මා වෙන කතාවක
බෙල්ලා ඔහෙ හිටියා තව
පහුවෙනිදා උදයෙම බෙල්ලා හිටියා බිම
ඇගිලි දෙකකින් කටුව අල්ලන්
ගිහින් දැම්මා මිරිස් පාත්තිය පැත්තට
දැන් එතන තවත් ගොළු බෙල්ලෙක්
ඈතින් ඇහෙනවා

"මොකක්ද මෝඩයෝ ඒ කරපු වැඩේ.."
අවුලක් නෑනේ
මොකද දැන් නෑ
අපේ ලැට් එකේ බෙල්ලෙක්
හැබැයි
මිරිස් පාත්තියෙ තවත් ගොළු බෙල්ලෙක්

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ගෑණු නේ

රන්වන් රහැටි කෙහෙරැලි
මන් මත් කෙරෙන හසරුලි
වල් මත් කෙරෙන හැසිරිලි
දනිමි මම ගැහැනුන්ගේ සිතුවිලි

ගාගෙන පාන් කෑහිකි
බටර් පෙට්ටිය එන හැටි
නොදත් එවුන්ගේ ගෙදර ගොම් මැටි
ගාලා ඉදිකල බවක් පෙන්නති

ඉඟි බිගි පාලා මුව මදහාස පෙන්වාලා
දස රඟපාලා පැණී ගී කොට මුමුනාලා
ඇඟ අත ගාලා සිතුවිලි මන පුරවාලා
වැඩ කරගන්නෙ උන් පිරිමින් රවටාලා

උන් ලග තියෙන කැටයම් ඇම්බැක්කෙත් නෑ
රන් රස පාන තරමට රොන් ඇත්තෙත් නෑ
රඟපෑවට කොයිතරමක් රැවටෙන් නෑ
එලියට පේන ලස්සන ඇග ඇතුලේ නෑ

රෙදි උස්සාගෙන එන හැටි
පේනවා ඉතින් මැවි මැවි
ඇත්තට ඉතින් මේ ගෑනුන්ගේ හැටි
කේන්ති ගන්නේ ඇයි ඉතින් ඔය හැටි

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

පුදුම පෙමක්

හරි පුදුමෙකි
හිතක හිතකි
ඒ හිත මත
පුදුම පෙමකි

අයිතිත් නැති
නැත්තෙත් නැති
ඇයටත් නැති
මටත් නොමැති
පුදුම පෙමකි

කැමතිත් නැති
අකමැති නැති
ඇගේ හිත නම්
මාර හිතකි

විටෙක රවති
යලි ඔරවති
ඉඟිත් කරති
තරහත් වෙති
මේක මාර පුදුම පෙමකි
අහෝ
දුකකි
ඉරකි
තිතකි
කළ කරුමෙක තරම නොදනි
ඇය තව මට පෙම දෙන්නැති

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ඬිගිරි ඩිගා

ඬිගිරි ඩිගා
ඇය අගනා
ඩිගිරි ඬිගා
මටම හිනා

හොරකම් කල
ඇගෙ වදනා
ඬිගිරි ඬිගා
බැනුම් තමා

ඩිංගි ඩිගිරි ඩිගිරි ඩිගා
ඩං කුටු කුටු  ඩිගිරි ඩිගා
ඩිගිරි ඩිගිරි ඩිගිරි ඩිගා
ඩිං ගිරි ගිරි ඩිගිරි ඩිගා

රිදුනු වරෙක හිත විටෙකා
කියන වදන ඩිගිරි ඩිගා
හිතට මනා පුදුම හිනා
දැකපු ගමන් ඩිගිරි ඩිගා

ඩිංගි ඩිංගි ඩිගිරි ඩිගා
ඩිං ඩිං ඩිං ඩිගිරි ඩිගා
ඩිංකි ඩිංකි ඩිගිරි ඩිගා
ඩිංගිරි ඩිංගිරි ඩි ඩි ගා

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන- @ ලමාමානසික ලෙවල්

මං මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්

මං මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්
සරලවම
ගෙඳ ගැහුණු පොලවේ
ගඳ ගහන
කුණු වෙච්ච නිල් පාට
මං මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්

මවිල් කදුලක් ඇගේ නැති
මැක්කෙකුට බොන්න බැරි
කුණු වෙච්ච ලේ ඇති
ඇට ගැහුනු කඳක් ඇති
රැලි ගැහුණු වෘෂණ ඇති
නැට්ට නැති
මං මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්

දුහුවිල්ල පොරෝගෙන පාරේම නිදියන
බඩගින්න හින්දම නිතොරෝම ගොරවන
පිපාසෙට ඇදුනු දිව හතර අත කැරකෙන
හතර කඩ විසිරුන හතර පා වෙව්ලන

මං මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්

බලුකමේ පාපයට
ඉවර නැති මුත්‍ර බර
පිට කරන වාරයක්
වාරයක් ගානෙම
ගල්වලින් තැලුම් කන
කාටවත් අයිති නැති
ඔපපාතික තිරිසනෙක්
මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්

කොල්ලගෙයි බල්ලගෙයි
කිසිම වෙනසක් නැති
බල්ලො ගානට කොල්ලෝ
වැටිලා කුඩු ගහන හැටි
බැල්ලියෝ වගේ කෙල්ලො
බඩ කෙරුව එකෙක් නැති
දුක රකින ලෑලි යට
මැරෙන ජීවිත නොමැති
මේක පර මුඩුක්කුවක්

මං මුඩුක්කුවෙ බල්ලෙක්

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

තේරුණාද නෑ නේ !

කජ්ජ ගහ උඩ
පුහුලමක් බිම
එහෙම කොහොමද
වෙන්නේ කියපන්

හුජ්ජ කොල්ලොත්
පඩ දාන කොට
කජ්ජ පුහුලම
වෙලා දැන් බන්

පට්ට මීකිරි
එක්ක පොල්පැණි
මිසක් මී පැණි හරියන්නේ නෑ
දොට්ට යන්නට
වැසිකිලිය මිස
කැලෑ තිබුනත් ගැලපෙන්නේ නෑ

ලැජ්ජ නැති කොට
හෙළුව පෙනුනත්
හෙලුවොන්ට
ගානක්ම නෑ එය

තෙලිජ්ජත් නැත
මතට බොන්නට
කරිං ඥං වගෙ
වෙලා ඔළුවම

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

පිංකි

වතුසුද්ද මල් ගහේ මල් තව පෙපෙනවා නුඹේ සුවඳ අරගෙන
අම්මා ඒ මල් බුදුන් පුදකොට වදිනවා හැමදාම හවසට
නුඹ වගේමයි තාම පුංචියි ගහත් එහි එන මලුත් සේරම
ඔය තරම් ආදර හිතක් ගහ යටින් සැතපී ඉන්න හින්දම

රැ වුනා ඒ දිනේ හොදටම වැඩ ගොඩක් මට තිබුනු හින්දම
අහස සූරා මොරදිදි වැසි වැස්සා මතකයි එදා හොදටම
සඳත් පායා නොතිබුනා කළු වරයි වෙනිදට වැඩිය මුළු ගම
රෑ දෙකයි මම ගෙදර එනකොට ඒ වෙද්දි නුඹ ගිහින් යන්නම

දෑස් කොන් බිඳ දමා බේරි වැටී තිබුනා කඳුළු පිනි කැට
හුස්ම නොවැටෙන හින්දමද හරි සීතලක් තිබුනා නුඹේ ලඟ
තාත්තත් හඩ නගා හැඩුවම මමත් නාඩා ඉන්නේ කොහොමද
කෙසේ පොලවට පස්කරන්නද ඒ තරම් ආදර හිතක් මම

ඉදින් නුඹ දැන් ගිහින් තුන් වසරකුත් ගෙවිලා ගිහින් නොදැනිම
උතුම් පින් ඇති කළා වු නූඹ තිරිසනෙක් නොම වෙයන් ආයෙම
පැතූ පැතුමන් ඉටුවෙලා ඇති පින් දුන්නා හැමදාම නුඹටම
තවත් හිතකට සෙනේ දීපන් පින්කි තාමත් ආදරෙයි මම

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-

ආදරෙයි මන් බින්දුවක්

 ආදරෙයි මන් බින්දුවක් 
ඒකෙනුත් අඩුකරලා එක බින්දුවක් 
මදි කියලා හිතෙනවානම් 
එකතු කරන්නම් ඉතින් 
වැඩිය නෑ ආදරේ එක බින්දුවක් 
තවත් මදිනම් වැඩිකරන්නම් 
සේරෝම තව බින්දුවක් 
අන්තිමේ දී ඉරක් ඇදලා 
බෙදන්නම් මන් බින්දුවෙන් 
ආදරෙයි මන් ඒ තරම් 

 -සුනෙත් වෙඩිවර්ධන- 

-ආදරේ කියන්නේ නොහික්මුණු කලාවක්-

අවාරයේ ආ වසන්තය

හද්දා දවාලේ දිග ඇරන් ඇස් දෙකම
නෙත් තෙමන හීනයක හොදටෝම නිදි මම
හිත් කොනක ඇතිවෙච්ච සෙනෙහසක් හින්දම
සින්තටික් හීන හිත දකිනවා තිස්සෙම

ඉඩෝරෙට ඉරි තැලුනු රළු පොළව තව රත් විය
වියලිච්ච මැලවිච්ච පඳුරු ගිනියම් විය
කොවුල් හඩ ඇසුනු  දින වකවානු වැරදිය
ආවාරයෙ ආ වසන්තය එක දවසකින් නිමා විය

පරවෙච් මල් හැලුනු වියලිච්ච මල් ගොමුව
කොළ හැලුණු අතු පිරුනු දිරා ගිය රුක් ගොමුව
දිය හිදුනු ගල් පිරුනු පොකුණ ගංදිය නැතුව
වසන්තය නිමා වුනු ලකුණු මා සිත් පැතුව

දුක මිසම සැප නැතුව ගෙවුන දිගු අතීතය
හැමදාම පැතුව නුඹ ලග ඉන්න වසන්තය
ගෙවෙන මේ කල්පයෙත් ලංවෙන්න පමා විය
අවාරයෙ ආ වසන්තය එක දවසකින් නිමා විය

-සුනෙත් වෙඩිවර්ධන-